Μέχρι πού βοηθάμε έναν απαισιόδοξο;

Μέχρι πού βοηθάμε έναν απαισιόδοξο;

Η Έλσα ήταν από πάντα πιο εσωστρεφής και πιο μελαγχολική σε σχέση με τους συνομήλικους της. Τα τελευταία χρόνια όμως όλοι παρατηρούν την αρνητική στάση της απέναντι σε οτιδήποτε συμβαίνει και τη χαρακτηρίζουν απαισιόδοξη. Ο σύντροφός της αναρωτιέται αν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει για να τη βοηθήσει να δει τη ζωή πιο θετικά. Μέχρι πού μπορεί να τη βοηθήσει και ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος για να το κάνει; Κι αν τελικά σταματήσει να ασχολείται μαζί της, υπάρχει περίπτωση εκείνη να χειροτερέψει; Αυτά ήταν μερικά από τα ερωτήματα που έθεσε στην τελευταία του συνεδρία...

Όλοι μας βιώνουμε κατά καιρούς γεγονότα που μας δυσκολεύουν, μας αποκαρδιώνουν ή και μας φοβίζουν. Κάποιοι από εμάς επιλέγουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να χαμογελάσουμε παρά τις εξωτερικές πιέσεις που δεχόμαστε ενώ κάποιοι άλλοι μπαίνουν σε μια ρουφήχτρα απαισιοδοξιας από την οποία αρνούνται πεισματικά να βγουν. Ας μην ξεχνάμε πως το υποκειμενικό βίωμα είναι σημαντικό καθώς ο τρόπος με τον οποίο αξιολογούμε τα γεγονότα της ζωής μας καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα σταθούμε απέναντι σε αυτά και θα τα διαχειριστούμε.

Υπάρχουν φορές που μπορεί να μην υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι, δηλαδή λόγοι που θα συμφωνούσαμε όλοι πως είναι πολύ σοβαροί, για να δηλώνει κάποιος απογοήτευση, έλλειψη ενδιαφέροντος ή κακή διάθεση στη ζωή του. Μπορεί, με άλλα λόγια, να μην έχει βιώσει μία απώλεια, να μην έχει διαγνωσθεί κάποια ασθένεια σε αυτόν ή σε κοντινό του πρόσωπο και να μη συναντά οικονομικά προβλήματα. Βλέποντας αυτόν και τη ζωή του από μια απόσταση δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως ο άνθρωπος αυτός έχει λόγο να μην είναι καλά. Αυτός, όμως, δεν είναι καλά και οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να νιώθει όπως νιώθει ακόμα κι αν εμείς δε βλέπουμε κάποιο γεγονός, που να δικαιολογεί την αρνητική του διάθεση. Άλλωστε είναι πιθανό να κρατά κάποια γεγονότα κρυφά και να είναι αυτά η αιτία της κακής του διάθεσης ή να δίνει σημασία σε δεδομένα, που για κάποιον άλλον έχουν μικρότερη ή ελάχιστη σημασία. Κάθε ένας έχει δικαίωμα να νοηματοδοτεί όπως ο ίδιος κρίνει τις καταστάσεις της ζωής του και κάθε ένας βιώνει και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μέσα από τα δικά του φίλτρα.

Μέχρι πού όμως μπορούμε να βοηθάμε έναν απαισιόδοξο άνθρωπο; Όταν επιλέγουμε να βοηθήσουμε κάποιον θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε σε ένα αίτημα για βοήθεια και να γνωρίζουμε τι βοήθεια χρειάζεται και πώς μπορούμε εμείς να το βοηθήσουμε. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να ξέρουμε αν πρόκειται για έναν καταθλιπτικό, απαισιόδοξο ή αρνητικό άνθρωπο ώστε να δούμε αν μπορούμε και πώς μπορούμε να το βοηθήσουμε. Σε κάθε περίπτωση η παρέμβαση είναι διαφορετική αρκεί να μας ζητηθεί να παρέμβουμε και να μας επιτραπεί να βοηθήσουμε. Το να είναι κανείς απαισιόδοξος ή αρνητικός δεν συνεπάγεται ότι εμείς έχουμε δικαίωμα να λάβουμε θέση απέναντι σε αυτή τη στάση ζωής ή να τον επηρεάσουμε για να την αλλάξει. Άλλωστε δεν έχουμε τη δύναμη να επηρεάσουμε κάποιον να αλλάξει αν δεν το θελήσει και δεν το επιλέξει ο ίδιος για τον εαυτό του και τη ζωή του.

Αν η εικόνα, που έχουμε για κάποιον, είναι ότι δεν έχει κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα για το οποίο χρειάζεται ειδική υποστήριξη, τότε δε θα πρέπει να ανησυχούμε για το πώς θα τα καταφέρει χωρίς τη δική μας υποστήριξη. Υποστηρίζουμε κάποιον, που έχει ανάγκη υποστήριξης και ανησυχούμε για την επιδείνωση της κατάστασης κάποιου, που είναι ήδη άσχημη και την αναγνωρίζουμε εμείς ως άσχημη.

Τέλος ας θυμόμαστε πως πολλές φορές το να μη βοηθάμε κάποιον είναι η καλύτερη βοήθεια, που μπορούμε να του προσφέρουμε, καθώς έτσι του δίνουμε την ευκαιρία να πειραματιστεί, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να ανακαλύψει δυνατότητες, που έχει και δεν αξιοποιεί.

Νέλη Βυζαντιάδου